Sposoby komunikacji i dokumentacji w Projekcie Muzyczno-Liturgicznym „Wschód - Zachód”; część III: Archiwa dostępne dla uczestników

          Nasza współprojektowiczka, Monika Ryszawa, studentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim, w ramach zaliczenia przedmiotu „Uczestnictwo w kulturze” przygotowała pracę roczną o sposobach komunikacji i dokumentacji funkcjonujących w Projekcie Muzyczno-Liturgicznym „Wschód – Zachód”. Jest to pierwsze takie opracowanie traktujące o naszym Projekcie. Publikujemy je na naszej stronie w pięciu częściach.

Fons et culmen: Missa Novella, 2011.

          Kolejną ciekawą formą zarówno komunikacji, jak i pewnej dokumentacji podjętych działań, są wiadomości e-mail. Przynajmniej raz w miesiącu każdy uczestnik (wpisany na listę mailingową) otrzymuje wiadomość o tym, co się wydarzyło, o planach na przyszłość i wszelkich bieżących sprawach. Jest to główna i podstawowa forma komunikacji między uczestnikami Projektu. Dzięki temu wszyscy, nawet ci, którzy przez jakiś czas nie mogli brać czynnego udziału w przedsięwzięciach, utrzymują stałą łączność z Projektem. Autorem wiadomości w większości przypadków jest Krzysztof H. Olszyński, jednak każdy ma możliwość wypowiedzenia się na każdy temat; wszelkie uwagi są zawsze mile widziane, ponieważ Projekt ma charakter wspólnotowy i każdy ma prawo do uczestnictwa w procesie podejmowania decyzji, a rola lidera polega głównie na organizacji. Ze względu na to, że dla niektórych członków jest to jedyna forma komunikacji, większość wiadomości jest bardzo szczegółowa i zawiera możliwie dużo informacji. Dotyczą one nie tylko spraw Projektowych, ale również wydarzeń o zbliżonym profilu: propozycje koncertów czy nabożeństw. Szczególny charakter mają wiadomości wysyłane przed i po nabożeństwach. Te pierwsze zawierają szczegółowe informacje dotyczące wydarzenia, dokładny plan, rozdzielenie funkcji, możliwości dojazdu na miejsce. Wiadomości e-mail po nabożeństwach są ich podsumowaniem, zamieszczone są w nich wszelkie uwagi co do wykonania poszczególnych pieśni, podziękowania wszystkim zaangażowanym w organizację. W porównaniu do tego, co znajduje się na stronie internetowej, mają one mniej formalny charakter. Służą Projektowiczom do kontaktu między sobą, pełniąc głównie role informacyjną, jednak przez tak szczegółowe opisywanie wszelkich działań są źródłem wielu cennych informacji dotyczących działania Projektu. Możnaby z nich z łatwością odtworzyć poszczególne przedsięwzięcia; jednak są one swojego rodzaju archiwum wewnątrzprojektowym.

          Zdjęcia i nagrania udostępniane na stronie i na profilu w portalu Facebook stanowią niewielki procent faktycznych zbiorów. Wiele zdjęć znajduje się na komputerach, aparatach i innych nośnikach Projektowiczów i stanowi prywatne archiwum każdego z nich. Są to materiały przeznaczone dla wąskiego grona, a często nie wychodzą na światło dzienne. Takie „skryte”, prywatne dokumentacje mogą odzwierciedlać formę organizacji w Projekcie, gdzie każdy stanowi ważny element całości i jest odpowiedzialny za jego kształt.

Obchody pięciolecia Projektu, 2011.

          Innym ciekawym przykładem dokumentacji są prowadzone przez lidera Projektu statystyki. Znajduje się w nich spis wszystkich osób biorących udział w nabożeństwach, diecezje, z jakich pochodzą uczestnicy, częstotliwość czy udział w poszczególnych nabożeństw. Statystyki są inicjatywą jednostki, przez nią są prowadzone i przetrzymywane. Nie pojawiają się ani na stronie, ani w e-mailach. Prowadzone są „do szuflady”, nie są prezentowane Projektowiczom, poza specjalnymi okazjami (np. podsumowanie działalności podczas obchodów pięciolecia Projektu). Pomimo tego odznaczają się szczególną dokładnością, pilnością i sumiennością. Każde wydarzenie zostaje w nich ujęte i żadna osoba nie zostaje pominięta. Jest to imponujące patrząc na liczby, jakie się tam pojawiają i różnorodność wprowadzenia podziałów. Można zastanawiać się nad ich celem, skoro nie są publicznie prezentowane. Zdaje się, że przy tak dynamicznych zmianach uczestników Projektu i swego rodzaju nieuchwytności ich działań jest to sposób na uwiecznienie tej działalności. Stanowią najbardziej imponujące i dokładne źródło obiektywnych wiadomości o Projekcie. Od początku jego istnienia opisują liczbami wszystko, co się wydarzyło. Są znakiem systematycznie i skrupulatnie wykonywanej pracy historyczno-archiwizacyjnej. Oddają różnorodność Projektu, poprzez pokazanie osób (z wyszczególnieniem rodzaju zaangażowania), miejsc (z jakich pochodzą uczestnicy oraz w których Projekt miał okazję śpiewać), rodzajów akcji (ilość powtórzeń danego nabożeństwa) i repertuaru. W tych statystykach odczytać można również świadomość i przywiązanie do historii, a także nawiązanie do średniowiecznego pragnienia skrupulatnego opisania wszystkiego. Co interesujące, jest to nie tylko ślad działalności Projektu, ale również prezentacja źródeł, z jakich korzysta przygotowując swoje nabożeństwa.

          Te kilka form archiwizacji i dokumentacji, jakie zostały opisane, prezentują wielką różnorodność w podejmowaniu tego typu działań. Każda z nich stanowi świadectwo działalności Projektu i jest formą zachowania i utrwalenia jego działalności, a ich treść zależna jest od adresata. Zawsze jednak są bardzo szczegółowe, prowadzone na różnych płaszczyznach i próbujące uchwycić całościowy zakres działań.

Monika Ryszawa

Czytasz część III. przejdź do pozostałych: część I | część II | część IV | część V